راندن در اتوبان

یک وقتی کار آدم با چاقو راه می‌افتد. این جمله نه برای توجیه قتل است و نه در رثای مقاومت و ایستاده‌گی. وقتی هست که می‌خواهی پیچ ریزی را باز کنی و پیچ‌گوشتی در خانه نداری: -دم دست‌ترین وسیله چاقوست. برمی‌داری از لبه‌ی چاقو می‌گذاری روی شیار پیچ و دسته‌ی سفیدش را می‌چرخانی. بیرون از خانه هم اگر یک دسته صدفی‌ش باشد؛ باز می‌بینی که به درد خیلی از کارها می‌افتد. اما می‌دانیم که چاقو برای بریدن/ قاچ‌دادن است. معیار برای درستی بریدن نگذاریم. و نگوییم بریدن شاه‌رگ بد است و قاچ‌دادن هنداونه خوب. بگذارید این‌طور بگوییم که چاقو تنها برای بریدن/ قاچ‌دادن است. باشد قبول! ما هنگام اضطرار چاقو را در جای دیگری به‌کار می‌گیریم. اصلاً گاهی کار جز با چاقوی دسته صدفی راه نمی‌افتد. اما اگر این لحظه‌های کم را بگذاریم کنار، در باقی وقت‌ها نمی‌شود گفت که مجبور به استفاده شده‌ایم. منصفانه‌ش این‌ست که تنبلی کرده‌ایم؛ از عمد یا تقصیر. این‌ها را گفتم که برسم به ام‌روز. سی و پنچ سال از بهمن ۵۷ گذشت. آن اول‌ها درجاهایی پیچ‌گوشتی دم دست‌مان نبوده است. اما تا دل‌تان بخواهد چاقوی دسته سفید کنار دست‌مان بوده. سی و پنچ سال گذشته است. به دست‌هامان نگاه کنیم. پیچ‌گوشتی داریم یا دسته صدفی اصل زنجان؟