راندن در اتوبان

امیر جعفریِ بازیگر، این روزها یک ویدیو پرکرده و از دولت مستقر حمایت کرده است. اما دیدم در رسانه‌های منتقد دولت، این ویدیو با تعابیری چون: «توهین آقای بازیگر به مخالفین دولت» منتشرشده است. برایم سؤال بود که چه گفته است. دیدم فیلم را. اصل حرفش این بود که می‌گفت منکر بی‌کاری و فقر نیست. اما ریشه‌ی این‌ها را نه در سیاست‌های دولت که در بی‌عاری و بی‌همتیِ بی‌کارها و منتقدها می‌بیند.
دیروز به چهره‌های آمده در مصلا نگاه می‌کردم. با برخی هم‌کلام شدم و در گعده‌های مختصر چند دسته آدم مشارکت داشتم. می‌خواستم ببینم این‌ها که آمده‌اند به سیاست‌های دولت «نه» بگویند، آیا بی‌عار و ناتوان و فرصت‌طلب و... هستند؟ اما در میانه‌های همه‌ی بحث‌ها و حرف‌ها، یک چیز حواس ارزیابی‌ام را پرت می‌کرد. آن‌هم این بود که بیش‌تر آدم‌های هم‌صحبت من، دو ویژگی خوب داشتند: یکی نشاط و دیگری امید. همین بس بود.