راندن در اتوبان

ـ آقا می‌گه تابوت رو بذارید زمین.

ـ آقا؟ برگشتم پشت سرم را ببینم، که چشمم به قیافه‌ی خندان ـ ببخشید، مثلا گریان ـ حاجی زم افتاد. کفرم درآمد. به یک‌باره همه‌ی ظلم و ستم‌ها پیش چشمم رژه رفتند:

ـزم هم اسم خودش رو می‌ذاره آقا... همه شنیدند. داد زدم. از ته دل. می‌خواستم بلندتر داد بزنم تا همه بهتر بشناسندش. آن مرد اما، ول کن نبود. دوباره بر شانه‌ام زد.
گفت: آقا میگه تابوت رو بذارید زمین.
- برو بینیم بابا…
خراب کردم: -تا رویم را برگرداندم که حالش را بگیرم، حالم گرفته شد. آقا بود. واقعا خودش بود، درست پشت سر تابوت داشت گام می‌زد و می‌آمد.
زدم بر شانه‌ی داوود: داوود! سریع تابوت رو بذار زمین… آقا.
خودم را انداختم روی تابوت و‌ های های گریستم، داوود و دیگران هم.
آقا ایستاد بالای سر آقا سید،. چشمانش بارانی بود، حالاتش طوفانی. من اما رعد و برق شدم. دلم می‌سوخت. تازه او را شناخته بودم ولی حالا از همه جلو زده و پریده بود.
رو کردم به آقا. آقا! اینم سید مرتضات…
شلوغ شد. من هم شلوغ شدم.
همه آمدند. آقا که رفت، تازه جمعیت ریخت آنجا. خوب شد آقا آمد.
اگر آقا نمی‌آمد، سه قطره خون مسیح - مثلا روزی نامه‌ی جمهوری اسلامی - همچنان به عناوین جعلی بسیج صدا و سیمای استان و شهرستان بخش و ده‌داری و روستا علیه سید مرتضی بیانیه صادر می‌کرد و همچنان داداش کوچیکه‌ی حاج اکبر پخش صدای آوینی از جعبه‌ی جادویش را حرام و ممنوع اعلام می‌کرد.
اگر آقا نمی‌آمد شاید لازم بود تا پیکر آوینی را همچون پیکر اولین شهدای عملیات تفحص پزشک قانونی وارسی کند و سوراخهای ترکش مین والمری را اثرات فرو رفتن شیئی سخت همچون پیچ گوشتی در چند جای بدن اعلام کند.
آوینی که رفت، آنهایی که سالهای جنگ؛ از قم آن طرف‌تر را ندیدند، تازه فهمیدند فکه" هم روی نقشه دیدنی است.
پای آوینی که بر مین گل کرد، تازه آنهایی که می‌گفتند چرا جنگیدیم؟ متوجه شدند فکه بخشی از خاک ایران اسلامی است و این پیکرهای استخوانی که همچنان بر دوشها روانند از این سوی مرز یعنی داخل کشور خودمان می‌آیند. یعنی دشمن تا آخرین روزها حتی در خانه‌مان جا خوش کرده بود تا نقشه را جعل کند که نتوانست.
آوینی که خونین شد، ما هم تازه یاد رفیقان‌مان افتادیم که پیکرشان را بر خاکریز جا گذاشتیم.
آوینی که شهید شد، حضرات رضایت دادند فیلم اولین سری عملیات تفحص و کشف شهدا را از طبقه بندی خیلی محرمانه خارج کنند و بگذارند مردم بفهمند در فکه چه خبرهاست هنوز…

{حمید داودآبادی}