راندن در اتوبان

دو ماه قبل از عید، ی دختر ۶ ساله به اسم مهرناز؛ با دل‌دردهای شدید شبانه‌ که دیگه به روزها هم می‌رسه، والدینش رو حساس می‌کنه که ببرندش دکتر و طبیعتاً دکتر هم برای تشخیص بهتر، آزمایش کاملی رو برایش می‌نویسه. اما جواب آزمایش همه اطرافیان و خانواده رو در بهت فرو می‌بره: تمام بدن از منشاء کبد و روده‌ها، درگیر توده‌ی سرطانی شده است.
دکتر متخصص و تیم درمانی، سریعا دستور به بستری و شروع شیمی‌درمانی میدن و در همین حین هم غیر مستقیم به خانواده آمادگی می‌دهند که با توجه به درگیرشدن تمام توده‌های بدنی و اعضا داخلی در مراحل درمان، زیاد به مهرناز سخت نگیرن و بذارن بچگیشو کنه تا اینکه…
خلاصه با گذشت کمی ازشروع شیمی درمانی، تمام موهای خرمایی مهرناز شروع به ریختن می‌کنه و به ابروها می‌رسه و خانواده و اطرافیان با طرح این خبر که موهای همه‌مون بخاطر شامپو خراب شده؛ موهاشونو از ته می‌زنند.
روزها می‌گذره و مهرناز برای اینکه هم درد شدیدی رو تحمل می‌کرده و هم به‌خاطر شرایط بعد از دوره شیمی‌درمانی که مجبور بوده در محیط قرنطینه زندگی کنه، دیگه از دیدن سیل اسباب‌بازی‌ها و کادوهایی که فامیل براش می‌اوردن؛ خوشحال نمی‌شده. طوری‌که اصلا انگار دیگه خود مهرناز هم فهمیده بوده که وقت رفتن به آسموناست… در این حین، بُهت و غم سنگینی تمام فامیل و آشنایان رو می‌گیره جوری که همه مدام خدا رو به خودش قسم می‌داده‌اند که دختر کوچولوی شیرین زبون فامیل رو خوب کنه… تا اینکه، ی روز ساعت ۳ صبح؛ مهرناز مامانش رو صدا می‌زنه…
-مامان… مامان…
-جانم مهرنازم! قربونت برم بیدار شدی مامان؟ آب میخوای؟ چیه؟
-مامان! رقیه کیه؟

صبحی که بوی امام حسین تمام مارو در بر گرفته بود و از همه جای شهر بوی سیب میومد، اسم مهرناز رو کردند رقیه خانم و سپردنش به امام حسین و همون روز ۳ گوسفند قربانی شد: اولی به نیت امام حسین، دومی به نیت رقیه بانو و سومی هم عقیقه...

زمان گذشت تا سه‌شنبه هفته پیش، جواب آزمایش بالینی رقیه خانم رو به دکتر نشون می‌دهند و او با نگاه به برگه آزمایش؛ در یک حیرت شدید میگه هیچ آثاری از سرطان و توده سلولی در هیچ کجای بدن دیده نمیشه جز یک لایه بسیار نازک بروی کبد که احتمالا از عوارض شیمی درمانی باقی مانده است.
آره والا، مهرناز؛ رقیه شد و مجددا یادآوری شد که:
گر دخترکی پیش پدر ناز کند
گره کرببلای همه را باز کند